Majątek wszedł w posiadanie rodziny Rzewuskich w 1900 roku jako posag, gdy Wacław Rzewuski ożenił się ze Stefanią z domu Lemańską i nabył do niego formalne prawo. Po jego śmierci majątek przeszedł w posiadanie jego syna i fundatora pałacu – Kazimierza.

W wyniku działań okupantów w czasie II wojny światowej Rzewuscy utracili majątek, będący finansową podstawą egzystencji szlacheckiej rodziny. Jednocześnie doszło do jej rozpadu, poprzedzonego śmiercią młodszego z synów. Żona Kazimierza wraz z dziećmi wyjechała za granicę, a Kazimierz pozostał w kraju i zmarł w 1956 roku w Otwocku.

Okres po zakończeniu II wojny światowej wiązał się z upadkiem zespołu pałacowo-parkowego. Jeszcze w czasie wojny niemieccy żołnierze zaadaptowali pałacowe zabudowania na potrzeby magazynu sprzętu medycznego, a po przejściu frontu wojennego i nastaniu rządów nowej polskiej władzy  w pałacu ulokował się miejscowy PGR. W niedługim czasie pałac zaczął pełnić funkcję budynku szkolnego. Jeszcze w 1945 roku zdążyła wystartować klasa Liceum Handlowego, potem – w 1948 roku – kurs nauczycielski Instytutu Kształcenia Nauczycieli Szkół Rolniczych. W kolejnych latach utworzono tu Szkołę Rolniczo-Gospodarczą, Technikum Melioracji Wodnych, a w 1978 roku powstał tu Zespół Szkół Rolniczych.

W lutym 1985 roku w budynku wybuchł pożar, który strawił w swych płomieniach część pomieszczeń. 3 lata pozniej podjęto się remontu pałacu, który jednak po dwóch latach przerwano. 

Transformacja ustrojowa w 1989 roku umożliwiła dzieciom Kazimierza Rzewuskiego starania o zwrot nieruchomości. Przez blisko 20 lat, toczyli boje na drodze sądowej bądź administracyjnej w celu odzyskania posiadłości, co ostatecznie zostało zakończone sukcesem w 2013 roku, ale chwilę później sprzedali obiekt fundacji Widzew Łódź „Akademia Futbolu”.
Fundacja ta jednak nie przystąpiła do odbudowy pałacu przez co obiekt z roku na rok niszczał coraz bardziej, aż do dzisiaj gdy pewna firma z Warszawy kupiła ten pałac i przystąpiła do jego odbudowy.

Budynek został zaprojektowany przez Juliusza Nagórskiego cenionego warszawskiego architekta, który był  zaprzyjaźniony z Kazimierzem Rzewuskim. Projekt pałacu powstał już w 1916 roku.

Z zewnątrz pałac jawi się jako obiekt dość symetryczny, ale po wejściu do środka odnosi się zupełnie inne wrażenie. Warto przypomnieć, że czas poświęcony na powstanie tego imponującego pałacu był krótki. Budowa bowiem trwała w latach 1921-1922. Choć pewne prace wykończeniowe przedłużały się (trwały do roku 1927), to rodzina Rzewuskich mogła zamieszkać w nowej siedzibie już w czwartym roku istnienia niepodległej Polski…

Architektura rezydencji jest bardzo fantazyjna. Pałac wzniesiono w stylu łączącym elementy baroku i klasycyzmu francuskiego, odwołano się również do estetyki Ecole-des-Beaux-Arts, czyli do modernizmu francuskiego. Projekt powstał na rzucie zbliżonym do kwadratu. Posiada trzy symetryczne elewacje i niesymetrycznie położone patio wewnętrzne, które w 1974 roku przykryto przeszklonym dachem. Front z głównym wejściem i czterokolumnowym portykiem jońskim w porządku wielkim, znajduje się od strony północnej. 

Rozbudowana jest część wschodnia elewacji o późnobarokowym wystroju architektonicznym, poprzedzona otwartym tarasem z dwubiegunowymi skomponowanymi na modłę barokową schodami prowadzącymi do parku. Część centralna jest piętrowa, mieści portyk oraz balkon. Na elewacji południowej umieszczono dwie, ośmioboczne, piętrowe wieżyczki.

Tuż za wejściem głównym umieszczono obszerny hall z kominkiem. Narożnik północno-zachodni mieścił gabinet pana oraz jego pomieszczenia mieszkalne zlokalizowane w alkierzu. W narożniku południowo-wschodnim urządzono część reprezentacyjną pałacu, umieszczono tam salę kolumnową, oranżerię i buduar. Piętro wypełnione było pokojami dla gości, służby oraz pomieszczeniami gospodarczymi. Ulokowano tam również salę bilardową z wyjściem na taras. 

(źródło: http://baedekerlodz.blogspot.com/)

Obecnie (2021) pewna firma z Warszawy kupiła obiekt, ogrodziła go i przystąpiła do odbudowy. Obiekt niedostępny.